Yπέροχο ταξίδι τέχνης μέσα απο το Haute Couture Show του οίκου Valentino

H Mαρία Παλαιολόγου βάζει ένα haute couture show στο μικροσκόπιο.

Προειδοποίηση. Για να δεις αυτό το post πρέπει πρώτα να πατήσεις play στο μουσικό χαλί που έπαιξε στο show…

Eπειδή η Haute Couture είναι μια μορφή τέχνης, θα σταθώ σε μία θέση στο όνειρο το οποίο –με μαεστρία– εξασφάλισαν για το κοινό τους η Maria Grazia Chiuri και ο Pierpaolo Piccioli, το σχεδιαστικό δίδυμο του οίκου Valentino, στην πρόσφατη εβδομάδα μόδας υψηλής ραπτικής του Παρισιού.

Βρισκόμαστε λοιπόν στις αρχές του 20ου αιώνα…

Εμπνευσμένο από τις θρυλικές χορεύτριες-παγανιστικά ξωτικά του σύγχρονου χορού την Isadora Duncan που λάτρεψε την Αρχαία Ελληνική τέχνη και τη Loie Fuller που εμπνεύστηκε το “Serpentine Dance”, μέχρι το μεταξωτό Delphoe dress (1907) του Mariano Fortuny, ο οίκος Valentino, δημιουργεί ένα εικαστικό ταξίδι στον νεο-ρομαντισμό των αρχών του 20ου αιώνα, μιας εποχής που εξιδανίκευε μυθικούς τόπους της Αναγέννησης όπως η Βενετία.

Kι έτσι ακόμα μία φορά οι Ιταλοί δημιουργοί κατορθώνουν να φέρνουν εις πέρας τον ιερό σκοπό της haute couture, δηλαδή τη δημιουργία υψηλής τέχνης που εμπνέει τα όνειρά μας.

isadora20duncan

Isadora Duncan

Loie Fuller, Τhe Serpentine Dance

mariano-fortuny-gown-2611M Delphoe dress, 1907

Αρχικά το Valanetino dress καθιερώνεται ως ένα εντυπωσιακό μάξι με V ντεκολτέ. Οι σχεδιαστές του οίκου χρησιμοποιούν ένα υπέροχο vintage, γερασμένο βελούδο και προσθέτουν στον καμβά επιπλέον χρώματα όπως βαθύ πράσινο, το κόκκινο Βουργουνδίας, το λεγόμενο Venetian red και το κίτρινο. Παίζουν με διαφάνειες, ιριδίζουσες λεπτομέρειες, μοτίφ από τη φύση στα υφάσματα, αρχαιοελληνικά κοψίματα και Ρωμαϊκούς όφεις ως κοσμήματα επί κεφαλής.

Το σκηνικό υπήρξε απλό. Στο show τα μοντέλα περπάτησαν ξυπόλητες σε ένα πάτωμα γεμάτο ροδοπέταλα, φορώντας περίτεχνα κόσμηματα στο πέλματά τους και δίνοντας έτσι μια αίσθηση ερωτισμού και ελευθερίας. Τέλος, το μακιγιάζ πόνταρε στη φυσική ομορφιά και λάμψη με μικρές πινελιές μπρόνζερ και χρώματος υγείας στα χείλη. Τα μαλλιά ήταν ελεύθερα στους ώμους και άκρως νεο-ρομαντικά.

Για εμένα, εάν ήταν ταινία θα ήταν το “Δωμάτιο με Θέα” του Τζέιμς Άιβορι. H αναζήτηση ενός περασμένου μεγαλείου με τρόπο σύγχρονο και νεοτεριστικό.

Roomwithaview4